Ad Grooten & de Grote Broers in de Cultuurboerderij

Het idee voor dit project – boek, album, theatertoer – ontstond in de coronatijd, toen mijn bestaan als muzikant stil kwam te liggen. Ik had tijd over en opende een paar oude dozen, die al een poos op me stonden te wachten. Ze waren afkomstig uit mijn ouderlijk huis en zaten vol brieven, ansichtkaarten, telegrammen, kindertekeningen en wat dies meer zij. Documenten van voor, tijdens en net na de Tweede Wereldoorlog. Zo’n tachtig handgeschreven brieven bleken een ware schat, al had een flink aantal de tand des tijds nauwelijks doorstaan.

Toen mijn moeder Ellen elf jaar was, viel Japan Nederlands-Indië binnen. Drie-en-een-half jaar bracht ze door in vier verschillende interneringskampen. Een periode waarin ze haar zusje en haar moeder Noortje verloor. De lange brief die Noortje tijdens de kampjaren aan haar man schreef, maar nooit kon versturen, is de kostbaarste van allemaal. De schrijfsels van mijn oma gunnen ons een blik op het kampleven van binnenuit.

Na de capitulatie van Japan, in augustus 1945, barstte de gewelddadige periode van de Indonesische revolutie uit. In die spannende tijd duurde het nog een half jaar voor Ellen haar vader en oudste broer terugzag. Ook de brieven uit die tijd zijn zeer de moeite waard.

Vanaf 1948 woonde mijn moeder in het kille Nederland en vanaf 1957 in het zonnige Curaçao. Daar stichtte ze een gezin met haar grote liefde Tom Grooten. Later zorgde de arbeidersopstand van 30 mei 1969 in Willemstad voor de terugkeer naar Nederland, waar ze de tweede helft van haar leven is blijven wonen, tot haar dood in 2012.